تطبیق آموزه های اسلام و تائو قسمت سی و سوم( فرزانه چیزی را از آن خود نمی داند )

طبق آموزه های دین مقدس اسلام مالک همه چیز خداست و آنچه در اختیار انسان قرار دارد امانتی بیش نیست و انسان دیر یا زود باید این امانت را به صاحبش بازگرداند و تنها به آن میزان حق بهرمندی از امانت الهی را دارد که صاحب آن اجازه داده است اگر بیشتر استفاده کند، ظلم کرده و اگر کمتر استفاده کند، حق امانت را ادا نکرده است زیرا امانت را خدا به این خاطر در اختیار انسان قرار داده است که بجا و درست از آن بهره مند شود 

بنابراین انسان فرزانه طبق تعریف امام علی (علیه السلام ) از تقوا « هرگز از نعمت الهی بیش از حد شاد نمی شود زیرا می داند که این نعمت متعلق به او نیست و فقط برای بهره مندی چند روزه در اختیارش گذارده شده است و از سوی دیگر آنچه از دست می دهند نیز اندوهگینش نمی کند ».  

به همین دلیل بخشش به دیگران جزو برنامه های همیشگی مؤمنان است تا دیگران را در نعمتهایی که خدا به ایشان داده است شریک کنند، لذا قرآن در وصف ایشان می فرماید: « مما رزقناهم ینفقون » یعنی از آنچه روزی ایشان کردیم می بخشند، نه از اضافه مالشان بلکه از چیزی می بخشند که خودشان به آن احتیاج دارند.  

البته توصیه شده است که در بخشش باید حد وسط را رعایت کرد، و کار را به جایی نرساند که انسان خود فقیر و محتاجِ دیگران شود.

   این شیوه زندگی گویای شکرگزاری مؤمنان در مقابل نعمات پروردگار است. ایشان به این وسیله نعمتهای معنوی خدا را هرچه بیشتر به سوی خود جلب می کنند و به زیست خویش غنا می بخشند.

   تائو نیز همین شیوه را پیشنهاد می کند: « فرزانه دارایی ندارد. هرچه بیشتر به دیگران یاری می رساند شادتر می شود و هرچه بیشتر می بخشد غنی تر می شود »(ص81)