تطبیق آموزه های قرآن و تائو قسمت هفدهم « بی پایانی یک اندیشه »

اشاره قرآن به بی پایانی آموزه هایش و این که دست تطاول روزگار آموزه هایش را کهنه نمی کند، نظیر اشاره تائو به بی پایانی خود است. اما سؤال اساسی این است که چه چیزی بی پایان است؟ چیزی می تواند ادعای بی پایانی و فراتر بودن از حصار زمان و مکان بکند که از اصیل ترین سرچشمه هستی نشأت گرفته باشد آن سرچشمه ای که تمامی قوانین خرد و کلان جهان از آن مکان به وجود می آیند و این همان تعبیری است که قرآن درباره خود به کار می برد.

إنه لقرآن کریم فی کتاب مکنون لا یمسه إلا المطهرون

مسلما این قرآن با کرامت در کتاب مکنون است که جز پاکان به حقیقتش دسترسی ندارند.

کتاب مکنون یا لوح محفوظ جایگاهی است که حقیقت خلقت پیش از بسط و توسعه اش به تمامی در آن نهفته است و قرآن حقیقت نازلی از آن مرتبه بلند است. تائو نیز خود را کتابی برگرفته از هنجار هستی معرفی می کند. این بیان بسیار نزدیک به طرح جناب سهروردی در حکمت اشراق است که یافته های فرزانگان یا پاکان را برگرفته از خردی جاویدان می داند. ایشان بر همین مبنا حکمت خسروانی یا حکمت اصیل ایرانی را حاوی دانش و اندیشه ناب معرفی می کند زیرا از منبعی کسب شده است که کل هستی از فیض آن ایجاد شده است.