تطبیق آموزه های قرآن و تائو قسمت پانزدهم « بدون توقف »

قرآن انسانها را به فرار از هر چیزی و پیوستن به خدا فرا می خواند  

ففروا إلى الله إنی لکم منه نذیر مبین ولا تجعلوا مع الله إلها آخر(ذاریات/50) 

پس به سوی خدا از هر چیز رها شوید به درستی که من بیم دهنده شما از اویم و با خدا اله دیگری را برنگزینید

این آموزه قرآن در مناجات شعبانیه از بیان امیر مؤمنان حضرت علی (علیه السلام) نیز شنیدنی است: 

« الهی هب لی کمال الإنقطاع إلیک ».

خدایا کمال رهایی از غیر خودت و پیوستن به خودت را نصیب من کن

تمام این آموزه ها از فهم این حقیقت ناشی می شود که قرآن هیچ چیز را شایسته دلبستگی نمی داند و همه چیز، جز وجه پروردگار را دست خوش فنا و زوال می داند.

« کل شیء هالک إلا وجهه »(قصص/88)

همه چیز جز وجه پرودگار دست خوش نابودی است.

« کل من علیها فان و یبقی وجه ربک ذوالجلال و الإکرام »(الرحمن/26و27)

   انسان روشن بین و حقیقت خواه خویشتن را از هر نام و ننگی و اسم و رسمی پاک می کند تا خدایی شود. 

   نظیر همین آموزه ولی به بیان دیگر در تائو قابل سراغ است: 

« وقتی نام و شکل دارید بدانید که موقتی هستند. وقتی رسم و سنتی دارید بدانید که عمل کردن به آن را کجا باید پایان دهید. با دانستن اینکه کجا باید متوقف شوید می توانید از هرخطری جلوگیری کنید »(ص 32)