تطبیق آموزه های قرآن و تائو قسمت دهم « تعادل »

از برخی آموزه های تائو این گونه به نظر می رسد، که این کتاب حکیمانه هر گونه پیش بینی و طرح و برنامه ای را نادرست دانسته و پیروانش را سفارش می کند که در راهی که انتخاب می کنند آزاد و رها ولی هوشیار حرکت کنند. به عنوان مثال می گوید:

یک مسافر خوب هیچ نقشه از قبل طراحی شده ای ندارد و برای رسیدن به مقصد خاصی سفر نمی کند. یک هنرمند خوب به شهود خود اجازه می دهد تا او را به آنجا که می خواهد راهنمایی کند. یک دانشمند خوب رها از نظریه های مختلف ذهن خود را به روی آنچه وجود دارد باز می کند.

   در آموزه های دین اسلام خصوصا در آموزه های قرآن نگرشی که در جملات فوق مشاهده می شود، به نظر نرسید. آنچه در قرآن بر آن تأکید شده است داشتن راهی است بین کوشش برای تدبیر و پیش بینی کامل همه امور و واسپاری کارها به خواست و اراده خداوند متعال که در جمله معروف پیامبر « با توکل زانوی اشتر ببند » خلاصه می شود. اما نظیر آنچه در تائو مشاهده شد در کلام امام صادق قابل پی جویی است، ایشان در توصیه های سلوکی شان خطاب به عنوان بصری می فرمایند:

بنده خدا برای خودش مصلحت اندیشی و تدبیر نمی کند و تمام اشتغال او به کاری منحصر است که خدا او را به آن امر یا از آن نهی کرده است.

البته برای خواننده روشن است که بین این دو بیان فاصله زیادی هست. اما فصل مشترک این دو بیان عبارتست از: آن کس که می خواهد با هنجار هستی هماهنگ شود، باید در این مسیر از خواست و اراده خود خالی شود و از اقتضائات این مسیر پیروی کند.