تطبیق مفاهیم معنوی قرآن و تائو بخش اول

از دیدگاه قرآن مجید و کتاب معنوی تائو از منشأ هستی حال خدای مورد توصیف قرآن باشد یا مادر بزرگ یا تائوی مورد توصیف جناب لائو تسه یا لائوزه جز خیر و خوبی به خلق نمی رسد. با این توصیف اگر ما جهان را به دو بخش خیر و شر تقسیم می کنیم، این برداشت با حقیقت هستی منطبق نیست بلکه ناشی از تمایلات یا تنافرات ماست؛ که البته مورد اشاره قرآن می باشند. این نکته درباره قرآن از آنجا بیان می شود که سر آغاز قرآن توصیف خداست به وصفهای رحمان و رحیم و نه هیچ نام دیگری خدایی که به رحمت خاصه و عامه بر خلقش فیض می رساند و از او شری به خلق نمی رسد( مراجعه کنید به آشنایی با قرآن اثر استاد مطهری، تفسیر سوره حمد، ص84) و در تائو. می خوانیم: « زشتی و زیبایی و شرّ و خیر هر دو یک چیز هستند » ص2.

بر این مبنا آنان که توانسته باشند خویشتن را با چنین حقیقتی هماهنگ کنند، دیگر منتظر چیز خاصی نیستند و تنها از ارتباط خوب و وثیقشان با خدا لذت می برند یا از گسسته شدن این رشته خوفناکند. ایشان از حوادث روزگار متأثر یا خوشنود نمی شوند لذا همواره در آرامش و آسایش به سر می برند. قرآن می فرماید: « دوستان خدا نه ترسی از حوادث روزگار دارند و نه اندوهگین می شوند »(یونس/63) و تائو می گوید: « فرزانه منتظر چیز مشخصی نیست، بلکه با آرامش اجازه می دهد آنچه باید روی دهد رخ دهد »ص2.