مدیر خوب یا مدیر بد مسئله این است....

یکی از سؤالاتی که همیشه ذهن مرا به خود مشغول می کرد این است که به هر حال هر جامعه ای به لحاظ ساختار فرهنگی نقاط و قوت و ضعفی دارد که حاکمان جامعه را مجبور می کند برای اداره آن به آنها توجه داشته باشند و هیچ نظام مدیریتی نمی تواند فارغ از اقتضائات مجموعه ای که به آن حکومت می کند به موفقیت چشم گیری برسد. اما یک مدیریت هوشمند می کوشد که ضمن توجه به اقتضائات محیطی همواره جامعه را به پیش ببرد و تنها در بند اقتضائات فرهنگی و سنتی جامعه خود اسیر نشود. نمونه روشن این هوشمندی را می توان در مدیریت رسول گرامی اسلام بر شبه جزیره عربسان مشاهده کرد. ایشان ضمن ارج نهادن به سنتهای درست عربی و تثبیت آنها در جامعه کوشش بی دریغی را در حذف سنتهای غلط و جایگزین کردن آنها با سنتهای درست به کار بردند و توانستند از یک ملت بی تمدن و عقب مانده ملتی بزرگ با فرهنگی غنی بسازند. نمونه امروزین آن را می توان در شبه جزیره کره مشاهده کرد. این شبه جزیره به دو بخش شمالی و جنوبی تقسیم شده است که هر یک تحت قیمومیت بلوک های شرق و غرب در دوران جنگ سرد قرار گرفتند. مدیریت هوشمندانه کره جنوبی توانست تنگناهای موجود را پشت سربگذارد و تبدیل به یک قدرت اقتصادی و تکنولوژیگی در سطح آسیا و جهان شود و بر عکس کره شمالی با اتکا با باورهای ایدئولوژیکی تو خالی و تحت مدیریت کمونیستی و در ذیل حمایتهای روسیه و چین به چنین روزگار اسف باری رسیده است. با توجه به این که از یک ملت واحد صحبت می کنیم آیا عامل این همه اختلاف در وضعیت دو کره، چیزی جز اختلاف در مدیریت دو بخش از یک جامعه است؟ اگر پاسخ مثبت است، باید گفت: تنها اقتضائات فرهنگی یک ملت نیست که تعیین کننده سرنوشت آنهاست، چنانچه حاکمان یک جامعه انسانهای خردمندی باشند، می توانند سرنوشت یک ملت را به نحو چشم گیری تغییر دهند. نمونه دیگری که مثال زدنی است، کشور ایلات متحده است. سابقه تاریخی این ملت به حدود سیصد سال پیش باز می گردد، کشوری که با پذیرش مهاجرانی از سراسر دنیا به خودش سر و شکل داد. افرادی که غالبا در موطن خود امیدی به برآورده شدن آرزوهاشان نداشتند با مشقت زیاد ترک خانه و کاشانه کردند و راهی قاره جدید شدند، اما حضور یک مدیریت خردمند در ظرف یک مدت کوتاه این کشور چند فرهنگی و چند ملیتی را تبدیل به بزرگترین و قدرتمندترین کشور دنیا کرد و این کار کوچکی نیست. پس هوشیار باشیم و مسئولیت کارهایمان را بپذیریم.