شرط جاودانگی

اگر به زیارت خانه خدا و یا مسجد النبی رفته باشید شاهد این واقیعت بوده اید که در این مکانهای مقدس مردمانی از فرهنگها، ملیتها و نژادهای مختلف با آداب و رسوم متفاوت گرد هم آمده اند و هر یک به شیوه مسلمانی خود به عبادت خدای یگانه مشغول است. تمامی این انسانها و یا حتی پدران آنها به زور شمشیر خلفای مسلمان گذشته به این دین نگرویده اند بلکه گوهری در این دین و نیز در سایر ادیان آسمانی وجود دارد که وجود انسان را به خود جلب می کند. قرآن بیان می کند که دین خدا چیزی جز فطرت الهی انسان و گوهر وجودی او نیست چنانکه در آیه سی ام از سوره سی ام می فرماید: 

فاقم وجهک للدین حنیفا فطرت الله التی فطر الناس علیها لا تبدیل لخلق الله 

ذلک الدین القیم و لکن اکثر الناس لا یعلمون 

بر این اساس شرط فرامرزی و جاودانه شدن یک دین خلوص آن از آلایشهای فرهنگی و اجتماعی و قومی و نژادی خاص است و بستگی آن دین به گوهر پاک انسان دارد. اما متأسفانه هنگامی که دین دست خوش قرائتی خاص از آن شده و از آن بدتر این قرائت دستاویز سیاست بازی و قدرت مداری صنف و یا قوم و قبیله ای ویژه می شود، نه تنها زیبایی و جذابیتش را از دست می دهد، بلکه تبدیل به عنصری زشت و نا پسند می شود. این وضعیت را در کشور عربستان شاهد هستیم، حاکمان وهابی عربستان قرائتی خاص از دین را دستاویز حکومت قبیله ای خاص قرار داده اند  و کشوری ساخته اند که به نام یک قبیله مشهور شده است « عربستان سعودی » و آنگاه می کوشند تا مراسم زیبای عبادت مسلمانان در حرم پیغمبر و یا در مسجد الحرام را با آداب خودشان نظم ببخشند و گاه این رفتار چقدر زشت و شرم آور می شود.