یک مدل مدیریت فرهنگی بر مبنای اسلام

   در ادامه بحث پیشین مدل دیگری از مدیریت فرهنگی نیز قابل پیشنهاد است، و آن مدیریت فرهنگی آزاد است. که البته مستلزم به رسمیت شناختن چند فرهنگی و چند صدایی در یک جامعه است. مبنای این نظریه توجه به محتوای آیه شریفة:

v                                    فبشر عبادی الذین یستمعون القول و یتبعون احسنه

 از این آیه این گونه برداشت می شود که بندگانی از سوی خدا بشارت بر هدایت و رستگاری می یابند که ظرفیت شنیدن حرفها و برداشتهای مختلف از حقیقت را داشته باشند و در نهایت از میان سخنهای گوناگون آن سخنی که بهترین است انتخاب کنند. اگر این برداشت از آیه را بپذیریم حکومت اسلامی باید در جامعه امکان چند صدایی را فراهم کند، و به افراد آن جامعه این امکان را ببخشد که از میان صداهای گوناگون صدای درست را تشخیص داده و آن را مبنای زیست فردی و اجتماعی خود قرار دهند. وظیفه یک حکومت فرهنگ مدار این است که با دقت به رصد فضای فرهنگی کشور اقدام نموده و بکوشد تا تعادل فرهنگی جامعه را حفظ نماید. یعنی فارغ از هر گونه گرایش سیاسی به رصد فضای فرهنگی کشور اقدام نموده و اجازه ندهد گرایش فرهنگی خاصی با بهره گیری از منابع مشکوک به تقویت جایگاه اجتماعی و سیاسی خود بپردازد، بلکه شرایطی فراهم کند که تنها عامل تفوق فرهنگی ـ اجتماعی یک عقیده و نظر بر سایر عقاید اقبال مردم باشد و بس.