تطبیق آموزه های قرآن و تائو قسمت بیست و هشتم(عمل صالح و جان پاک)

شاید متعجب شده باشید از آیاتی که هدایت را مخصوص گروه خاصی از مردم می دانند مثلا آیات آغازین سوره بقره که هدایت را تنها مخصوصا متقین می داند. از سوی دیگر قرآن خودش را به عنوان وسیله هدایت همه مردم معرفی می کند« هدی للناس ». در توضیح این مطلب باید گفت دو نوع هدایت در قرآن داریم هدایت تکوینی و تشریعی. هدایت تکوینی نیز دو گونه است: هدایت تکوینی اولیه یا هدایت فطری انسان و هدایت تکوینی پاداشی. هدایت تشریعی و هدایت تکوینی اولیه شامل حال تمامی انسانها می شود، اما هدایت تکوینی پاداشی که بیشترین تأثیر را در روند تکامل و سعادت یابی انسان دارد، اغلب نصیب کسانی می شود که قدر دان آن دو هدایت باشند. بر همین اساس مثلا در آیات آغازین سوره بقره هدایت را مخصوص متقین با صفات مشخص دانسته است. در تائو نیز مشابه همین نکته را می یابیم: « برخی می گویند: آموزشهای من بی معنی است، برخی دیگر آن را رفیع ولی غیر عملی می دانند. ولی برای کسانی که درون خویش را شناخته باشند، این آموزشها پر معنی است. برای کسانی که به آن عمل می کنند همین بلندی در عمق جانشان ریشه می کند ».

در قرآن بر این نکته تأکید است که تنها اهل تزکیه که زنگارها را از جان خویش می زدایند و در حقیقت به لایه های عمیقتر جان خویش مراجعه می کنند توان ادراک مفاهیم قرآن را دارند« لایمسه الا المطهرون »( واقعه/78) 

مشابهت دیگر تأکیدی است که هر دو آیین بر نقش عمل به آموزه های خود در بروز تأثیرات مطلوب در جان عاملان دارد قرآن می فرماید:

« من عمل صالحا من ذکر او انثی و هو مؤمن فلنحیینه حیاة طیبة »(نحل/97)

هر کس از مرد و زن که عمل صالح انجام دهد در حالی که مؤمن است جان او را به حیات پسندیده زنده می کنیم