مردم عادی

در ایام ماه مبارک رمضان تصمیم گرفتم بعد از صرف افطار برای ورزش و هواخوری به پارک نیاوران تهران بروم حدود نیمه شب به همراه همسرم به سوی پارک حرکت کردیم. هیچ وقت این ساعت پارک نرفته بودم و تصوری از وضعیت پارک در این ساعت آن هم در ماه رمضان نداشتم. به پارک که رسیدم به زحمت جای پارک پیدا کردیم. در فضای با صفای پارک همه جور آدمی پیدا می شد از برادران واقعا محترم حزب اللهی که با محاسن بلند و پیراهن های اصطلاحا یقه آخوندی یا به اصطلاح امروز یقه دیپلمات و خواهران واقعا محترم محجبه با حجاب  به اصطلاح برتر(چادر) که انصافا به حضورشان در شهر باید افتخار کرد تا هموطنانی که با حداقل حجاب وبا سیگار زیر لب روی چمنها مشغول ورق بازی، قلیان کشی و یا مشغول گوش دادن به موسیقی زنده عده ای جوان خوش ذوق که با گیتارهایشان به پارک آمده بودند و مردم را سر گرم می کردند. عده ای هم مشغول ورزش کردن، اسکیت و کارهایی از این قبیل بودند. هر کس با هر سلیقه ای در این محل جمع شده بود و پارک در نیمه شب ماه مبارک رمضان بیانگر واقعی جامعه ما بود و جالب بود که هر کس به سرگرمی مورد علاقه خودش مشغول بود و هیچ کس با کسی کاری نداشت. نه آن دوست حزب اللهی به آن هموطنان مشغول ورق و تخته بازی و سیگار و قلیان کشی کاری داشت و نه متقابلا آنها با برادران یا خواهران حزب اللهی. به همسرم گفتم نگاه کن اگر شخص یا سلیقه ای خاص احساس نکند در بهره مندی از سبک زندگی خاص خود و یا ابراز تنفر از سبک زندگی دیگران مورد حمایت نهاد قدرت است این مردم بلد هستند با هر فکر و سلیقه ای کنار هم مسالمت آمیز زندگی کنند اما افسوس از زمانی که نهاد قدرت تصمیم می گیرد از تفکر یا سلیقه ای خاص حمایت کند، آن زمان است که این مردم به جان هم می افتند.