و ننزل من القرآن ما هو شفاء و رحمة للمؤمنین و لا یزید الظالمین الا خسارا( اسراء/82 )
و ما از قرآن جز شفا و رحمت برای مؤمنان نازل نمی کنیم و از آن جز زیان به ظالمان افزوده نشود.
نخستین اشاره ای که از این آیه دریافت می شود، این است که جان انسانها همانند جسمشان دچار بیماری می شود، و عوارض این بیماری در روان، افکار، رفتار و حتی در جسم آنها ظهور می یابد. قرآن خود را به عنوان شفای این بیماریها بیان می دارد؛ و شرط این مداوا را « ایمان » می داند. انسان مؤمن به واسطه آن که بیماریهای روانش مانع ارتباط درست او با خدا می شوند، به سرعت در صدد درمان بر می آید، و از آنجا که می داند، حقیقت شفایش نزد خداست، دوا را از او می خواهد، و به قرآن مراجعه می کند، و آن را به کار می بندد؛ و به لطف خدا شفا می یابد.
اما دیگر انسانها یا متوجه کاستی هایی که در جانشان پدید آمده نمی شود، یا اگر متوجه شوند، در صدد درمان بر نمی آید، و یا اگر در صدد درمان بر آید، روش و مسیر درستی را برای مداوا انتخاب نمی کنند.
دائک منک و دوائک فیک دائکم الذنوب و دوائکم الاستغفار