ایران بین دو انقلاب قسمت سی و دوم(تنهایی رضا شاه)

در 1316 تقریبا شاه تنها شده بود و فقط معدودی از روشنفکران قدیمی هنوز پیرامون او بودند که آنها نیز یکی یکی به اشکال مختلف از گردونه خارج می شدند و یا خود به حیات خود خاتمه می دادند به عنوان مثال داور که وزیر دادگستری رضا شاه بود از ترس شاه خودکشی کرد. کسروی به عنوان یکی از نمایندگان روشنفکران حامی رضا شاه در مقاله ای نقش دوگانه حکومت رضاشاه را تبیین کرد که او از سویی او را به دلیل حفظ یکپارچگی ایران از بین بردن شورشهای پیرامونی کشور، کاستن از قدرت روحانیون و خوانین کشف حجاب و ایجاد نظم نوین در کشور، توسعه آموزش، سامان دادن به وضعیت اسف بار ایلات و عشایر و توسعه صنعتی و عمرانی کشور، ایجاد اصلاحات فرهنگی ستود اما از سوی دیگر او را به دلیل نادیده گرفتن قانون اساسی، انباشت ثروت، ترجیح دادن مقامات لشکری به کشوری، غصب اموال دیگران، کشتن روشنفکران و... نکوهش کرد. نسل جوان هیچ نگاه مثبتی به رضا شاه نداشت و خدمات او را نادیده می گرفت زیرا آنها هیچ درکی از شرایط پرآشوبی که سبب ظهور دیکتاتوری به نام رضا خان شد نداشتند. این دیدگاه سبب بروز حرکات ضد نظام در داخل و خارج از کشور شد. از آن جمله جمعی از دانشجویان در کلن گروهی را تشکیل دادند و فعالیت های سیاسی بر علیه حکومت را شروع کردند و نشریه پیکار نیز با گرایشات کمونیسیتی بر علیه نظام تولید شد. اعتراض های دانشجویی در خارج از کشور توسعه یافت. اما اعتراضات گوناگون دانشجویان داخلی غالبا سرکوب می شد. این روند باعث شد که حساسیت نظام نسبت به جنبشهای دانشجویی تشدید شود تا آنجا که حتی پاتوق های دانشجویی نیز از تعرض مصون نماندند.