جزیره زیبای کیش

    طبق اطلاع حقیر جزیره کیش در زمان پهلوی دوم مورد توجه قرارگرفت تا تبدیل به محیطی شود برای عیش و نوش اعراب حاشیه خلیج فارس که به هر دلیل نمی خواستند یا نمی توانستند در کشور خودشان بعضی کارها را انجام دهند تا بیایند و پولهای باد آورده شان را در این جزیره خرج کنند و ایرانی و ایرانیان را مرفه تر کنند. به همین دلیل از همان آغاز بنیانی اروپایی برای این جزیره زیبا از همه نظر طراحی شد. آن زمان شاه بیچاره این روزها را نمی دید که کشورهای عربی به جایگاهی از توسعه یافتگی خواهند رسید که ایرانیان آرزو خواهند کرد سری به شهرهای آنها بزنند و کشوری مثل امارات یکی از پایگاه های مهم تجارت ایرانیان شود و شهر دوبی تبدیل به یکی از جاذبه های توریستی جهان شود.

    بعد از جنگ هشت ساله ایران و عراق و خالی شدن خزانه های کشور و خوابیدن شورهای انقلابی و آغاز مدیریت تکنوکرات آقای هاشمی دوباره به هر دلیل این جزیره و سایر جزایر مشابه مورد توجه قرار گرفتند و همان الگوی اروپایی برای توسعه یافتنشان پیاده شد و جزایری زیبا و دیدنی را به ارمغان آورد.

  هفته گذشته امکان یافتم که برای اولین بار از کیش دیدن کنم. محیط متفاوتی است برای خوش گذراندن خرید کردن و پول خرج کردن. چند نکته توجه مرا جلب کرد، نخست آن که قیمت خانه و زمین در این جزیره به طور باور نکردنی بالا بود. آپارتمان های لوکس این جزیره تا متری 14000000 تومان معامله می شد یعنی هم پایه آپارتمانهای لوکس در شمال شهر تهران و مشخص بود گروهی با استفاده از فرصتهای رانتی مشغول تجارت زمین و مسکن در این جزیره هستند. قیمتها نسبت به تهران به طور قابل ملاحظه ای پایین بود و ولع و عطش خرید را در انسان تشدید می کرد. 

   نکته قابل توجه دیگر نحوه رانندگی در این جزیره بود. خیابانهای خلوت و زیبای کیش رانندگی بسیار آرامش بخشی را نوید می داد. در همه جا به راحتی فضاهایی برای پارک ماشین در نظر گرفته شده بود و انسان از این نظر هیچ دغدغه ای نداشت. پلیس و یا دوربینی در سطح شهر به چشم نمی خورد و از همه مهمتر این که تخلف رانندگی حداقل بود. راننده ها سر میدانها با احترام توقف می کردند تا ماشینی که در گردی میدان در حال حرکت بود گذر کند. سرعت مجازنیز از سوی رانندگان به طور چشم گیری رعایت می شد. این وضعیت اعجاب بر انگیز بود. با خودم گفتم واقعا تغییر فضا چقدر بر تغییر رفتار اثر دارد؟ همین ایرانیانی که به تنبلی، از زیر کاردر رفتن و دنبال کلفتی نان و نازکی کار بودن معروف هستند وقتی مجبور به کاردر یک کشور توسعه یافته می شوند پا به پای شهروندان همان کشورها و حتی بهتراز آنها کار می کنند. پس اگر محیط را مساعد کنیم همین ملت می توانند درست رفتار کنند و خروجی های قابل قبولی ارائه کنند. نمونه این وضعیت را در دیگر کشورها که ظرف همین چند دهه اخیر به رشد و توسعه قابل قبولی رسیده اند نیز می توانیم ببینیم. ای کاش مدیران این کشور به ضرورت ایجاد فضای مناسب برای رفتار مناسب واقف شوند و با ایجاد این فضا این بد اخلاقی فراگیر اجتماعی را کاهش دهند.